หญ้าขนเป็นพืชในวงศ์หญ้า เป็นพืชหลายฤดู แพร่กระจายด้วยเมล็ด และการแตกไหล ออกรากตามข้อ สูงประมาณ 2 เมตร ใบมีขน ยาว 10 – 30ซม. และกว้าง 1 -1.5 ซม. บริเวณข้อมีขน ดอกเป็นดอกช่อ ยาว 10 – 20 ซม. ออกดอกตลอดปี ชอบดินที่ระบายน้ำได้ไม่ดี พบตามบริเวณที่นาและน้ำท่วมขัง พบได้ทั่วประเทศไทย
ลักษณะทั่วไป
กระจายพันธุ์ในประเทศไทยทั่วทุกภาค เป็นวัชพืชที่ขึ้นตามที่ชื้นแฉะทั้งในสภาพน้ำจืดและน้ำกร่อย แต่ก็สามารถเติบโตได้ดีในที่ดอนด้วย ออกดอกมากตั้งแต่เดือนตุลาคมเป็นต้นไป ในต่างประเทศพบในเขตร้อนชื้นและกึ่งร้อน ทั้งในทวีปอเมริกา ยุโรป แอฟริกา เอเชีย และออสเตรเลีย
หญ้ามอริชัสหรือหญ้าขน (Brachiaria mutica ) มีถิ่นกำเนิดในทวีปอัฟริกา และอเมริกาใต้ นาย R.J. Jones เป็นผู้นำเข้ามาปลูกในประเทศไทยเมื่อ พ.ศ. 2472 เป็นหญ้าที่มีอายุหลายปี ลักษณะลำต้นเป็นแบบกึ่งเลื้อย ต้นสูงประมาณ 1 เมตร ลำดับทอดขนานกับพื้นดิน มีรากขึ้นตามข้อ มีระบบรากเป็นรากฝอย และตื้น ไม่ติดเมล็ดขยายพันธุ์ด้วยเหง้า และลำต้น สามารถเจริญเติบโตได้ดีและให้ผลผลิตสูงในที่มีปริมารน้ำฝนตลอดปีมากกว่า 1,000 มิลลิเมตร ทนต่อสภาพพื้นที่ชื้นแฉะหรือมีน้ำท่วมขังใช้ระยะปลูก 50 x 50 ซม. อาจปลูกโดยหว่านท่อนพันธุ์แล้วไถกลบหรือปลูกแบบปักดำข้าว หญ้าขนเป็นหญ้าที่เจริญเติบโตเร็ว เหมาะสำหรับบริเวณพื้นที่ที่เป็นดินเหนียวโดยไม่ใส่ปุ๋ยจะได้ผลผลิต 3,100 กิโลกรัมต่อไร่ และผลผลิตจะเพิ่มขึ้นเป็น 4,370 กิโลกรัมต่อไร่ เมื่อใส่ปุ๋ยคอก 1 ตันต่อไร่ แต่ถ้าปลูกในดินทรายและไม่มีการใส่ปุ๋ยจะได้ผลผลิตเพียง 1,500 กิโลกรัมต่อไร่ และเมื่อใส่ปุ๋ยยูเรีย 140 กิโลกรัมต่อไร่ จะได้ผลผลิตเพิ่มขึ้นเป็น 3,665 กิโลกรัมต่อไร่ มีปริมาณโปรตีนเฉลี่ยประมาณ 7.2 เปอร์เซ็นต์
ประโยชน์ : เป็นอาหารสัตว์ พวกโค กระบือ กระต่าย สุกร เป็นต้น
ป้ายคำ : หญ้า, อาหารสัตว์